سوفي جان مبارك

چهار شنبه شب ( 94/8/27) حدود ساعت 9 تو اتاق مشغول بازي بوديم كه صداي مامان رو از راهرو شنيديم كه به سمت اتاق ما مي اومد و خطاب به من ميگفت: اگه آره چي برام مي خري و اگه نه چي! به خدا فهميدم از لحن صداش و از چهره اش كه بله نشانه مثبته!! فقط گفتم يا ابوالفضل! مباركه.. خيلي خوشحال شدم..خوشحالي رو تو چهره و روحيه مامان هم ديدم! و احساس كردم كه سنگين تر شدم و بعد با خودم درگير كه اي بابا زياد سنگين نشو! اينهمه آدم! اينهمه بچه! اولي و دومي و سومي و چهارمي و.....

خدايا! با تمام سختيهاش خوشحالم و واقعا احساس مي كنم كه چقدر ميخواستم كه بشه...ديگه به زودتر و دير ترش كاري ندارم..به مرضي هم قبلا گفته بودم كه با تمام وجودم آماده ام!

آره ني ني جان! با تمام وجودم آماده ام

بايد كمي تغيير كنم! نه نه بايد زياد تغيير كنم..و بايد تقسيم كنم احساسم را ..ارده ام را...دوست داشتنم را و جانم...و ديگه ميتونم به سوفي بگم كه بابا هر دوي شما جان من هستيد! ولي چه فرقي ميكنه به هركدام از شما جدا جدا ميگم كه جان مني بابايي!

سوفي! جان مني بابا!

"هميشه دغدغه داشتم كه واقعا ميتونم كسي ديگه رو به اندازه سوفي دوست داشته باشم"!!

همه چيز با تو مي شود خدا!!